- Paris Anlaşması iklim değişikliğin en kötü etkilerini önlemek için gerekenin sadece üçte birini taahhüt ediyor
- Kilit sektörlerde ton başına 100 ABD dolarından daha düşük yatırımlar yaparak yeni teknolojilerin uygulanmaya başlanmasıyla, 2030 yılına kadar 36 gigatonluk emisyon azaltımı gerçekleştirilebilir ve bu miktar emisyon farkını kapatmak için fazlasıyla yeterli.
- Montreal Protokolü’ne yapılan Kigali Değişikliği, kısa ömürlü iklim kirleticileri için yürütülen çalışmalar ve G20 ülkelerinin 2020’den önce Cancun taahhütlerinin iddiasını arttırmaları da iklim değişikliğinin olumsuz etkilerinin azaltılmasında rol oynayabilir.
Cenevre, 31 Ekim 2017 –Birleşmiş Milletler tarafından yayımlanan yeni bir değerlendirmeye göre, Paris Anlaşması’nın ortaya koyduğu hedeflerin gerçekleştirilmesi için hükümetler ve devlet dışı aktörlerin acil olarak daha iddialı çalışmalar başlatmaları gerekiyor.
Bonn’da düzenlenecek BM İklim Değişikliği Konferansı’nın arifesinde yayımlanan BM Emissions Gap raporu’nun sekizinci baskısı, ulusal hedeflerle 2030 yılına kadar azaltılması gereken emisyon miktarının sadece üçte birini azaltılabileceğini ve özel sektördeki ve alt ulusal düzeydeki çalışmaların bu endişe verici farkı kapatamayacak kadar yavaş ilerlediğini ortaya koyuyor.
Paris Anlaşması küresel ısınmayı 20 santigrat derecenin altında tutmayı hedeflemenin yanı sıra 1,5oC derece hedefini de gündeminde tutuyor. Bu hedeflerin gerçekleştirilmesiyle iklim değişikliğinin insan sağlığı, geçim kaynakları ve ekonomilere zarar verebilecek olumsuz etkileri azaltılabilecek.
Halihazırda, mevcut koşulsuz ve koşullu Ulusal Katkı Niyet Beyanları (INDC) hayata geçirildiği takdirde bile dünyanın 2100 yılına kadar en az 3 oC derece ısınma olasılığı çok yüksek. Bu da hükümetlerin 2020’de INDC’lerini revize ederken çok daha iddialı taahhütlerde bulunmaları gerektiği anlamına geliyor.
Amerika Birleşik Devletleri 2020’de Paris Anlaşması’ndan ayrılma niyetini açıklamıştı. ABD bunu gerçekleştirdiği takdirde önümüzdeki resim daha da karanlık olacak.
Rapor, öte yandan emisyon azaltımı yapmanın pratik yollarını da açıklıyor. Bunlar tarım, yapı, enerji, ormancılık, sanayi ve ulaşım sektörlerindeki mevcut seçenekleri temel alan ve hızla büyüyen mücadele çalışmalarından oluşuyor.
İklim değişikliğine neden olan diğer etkenlere – -örneğin, Montreal Protokolü’ne yapılan Kigali Değişikliği ile hidroflüorokarbonlara ve siyah karbon gibi diğer kısa ömürlü iklim kirleticilere- karşı alınacak güçlü önlemlerin bu mücadeleye gerçek katkıları olabilir.
Birleşmiş Milletler Çevre Programı (UNEP) Genel Sekreteri Eric Solheim: “Paris Anlaşması’nın imzalanmasından bu yana bir yıl geçti ve yüz milyonlarca kişiyi, onları bekleyen vahim gelecekten kurtarmak için yeterli çabayı göstermiyoruz. Bu kabul edilemez bir durum. Özel sektörün de dahil olmasını sağlayarak, doğru teknolojilere yatırım yaptığımız takdirde, çocuklarımıza geleceklerini koruyacağımıza dair verdiğimiz sözü hala gerçekleştirebiliriz. Ancak, hemen şimdi başlamalıyız”, açıklamasında bulundu.
Karbon dioksit emisyonlarının 2004 yılından bu yana stabil olmasının arkasında kısmen de olsa yenilenebilir enerjideki, özellikle de Çin ve Hindistan’daki, büyüme yatıyor. Başarılı bir iklim patikasında ilerleyebilmek için, emisyonların 2020’ye kadar tepe noktaya ulaşması gerekiyor ve emisyonların stabil olması bunların tepe noktaya ulaştığına dair umutları arttırdı. Ancak rapor, metan gibi diğer sera gazlarının halen artmakta olduğuna ve küresel ölçekte yaşanacak ani bir ekonomik büyümenin karbon dioksit emisyonlarını tekrar yükseltebileceğine dair uyarıda bulunuyor.
Raporda verilen bir diğer bilgi ise, mevcut Paris hedefleriyle emisyonların 2030 yılında muhtemelen 11-13,5 GtCO2e (gigaton karbon dioksit eş değeri) seviyesine çıkacağı ve bu seviyenin de 2oC derece hedefi doğrultusundaki en düşük maliyetli patika için gerekli olan emisyon seviyesinin üzerinde olduğu. Bir gigaton yaklaşık olarak Avrupa Birliği’nin bir yıllık (havacılık sektörü dahil) ulaşım emisyonları ile eşdeğer.
Yeni çalışmaların ortaya koyduğu 1.5oC derece senaryosundaki 16-19 GtCO2e emisyon farkı, önceki tahminlerden daha yüksek bir fark.
Kosta Rika Çevre ve Enerji Bakanı ve 2017 UNEP Toplantısı Başkanı Dr. Edgar Gutierrez Espeleta: “Paris Anlaşması iklim hareketine ivme kazandırmıştı ama ivmenin hız kaybettiği çok açık. Ciddi bir ikilemle karşı karşıyayız: ya çalışmalarımızın iddiasını arttıracağız ya da sonuçlarına katlanacağız” açıklamasında bulundu.
Başarının anahtarı teknoloji yatırımları
Paris hedeflerini tutturabilmek adına hükümetler (Paris taahhütlerini güncellemeleri de dahil), özel sektör, şehirler ve diğer aktörlerin daha yüksek ve daha hızlı emisyon azaltımı gerçekleştirecek çalışmaları bir an önce uygulamaya başlamaları gerekiyor.
Rapor, bunu özellikle tarım, yapı, enerji, ormancılık, sanayi ve ulaşım sektörlerinde hayat geçirmenin yollarını ele alıyor. Bu sektörlerde teknolojiye yatırım yapılarak– çoğu zaman önlenen her bir ton karbon dioksit için 100 ABD doları altında yatırım yaparak- 2030 yılına kadar yılda 36 GtCO2e miktarına kadar emisyon azaltımı sağlanabilir.
Sektörlerdeki potansiyelin büyük kısmı belirli birkaç alanda yapılacak yatırımlardan geçiyor: güneş ve rüzgar enerjisi, verimli teçhizat, verimli binek araçları, ormanlaştırma ve ormansızlaştırmanın durdurulması. Yalnızca bu alanlarda önerilen eylemlere odaklanarak -ki bunlar ya çok düşük maliyetli ya da sıfır maliyetli- 2030 yılında 22 GtCO2e kadar emisyon azaltımı gerçekleştirilebilir.
Sadece bu azaltımlar bile bizi 2oC derece hedefini gerçekleştirme yoluna sokabilir, hatta göz diktiğimiz 1.5oC derece hedefine ulaşma ihtimalinin de önünü açabilir.
Devlet dışı ve diğer inisiyatiflerin çalışmaları
Devlet dışı ve şehirler ve özel sektör gibi alt ulusal aktörlerin taahhütleri, 2030 emisyon farkını birkaç GtCO2e kadar azaltabilir, hatta Ulusal Bildirimler ile örtüşmesi sağlanabilir. Örneğin, dünyadaki en yüksek emisyonlu 100 halka açık şirketinin küresel sera gazı emisyonlarının dörtte birinden sorumlu olması çok daha iddialı eylemler gerekliliğini ortaya koyuyor.
Montreal Protokolü’ne yapılan Kigali Değişikliği, özellikle iklimlendirme, soğutma ve köpüklü yalıtımda kullanılan hidrofluorokarbonların kullanımı ve üretiminin kademeli olarak sonlandırılmasını amaçlıyor. Kigali Değişikliği başarıyla uygulamaya konulduğu takdirde, her ne kadar artık 2030 emisyon farkını etkilemek için geç kalmış olsa bile, uzun vadeli ısı hedeflerinin gerçekleştirilmesinde gerçek rol oynayabilir.
Siyah karbon ve metan gibi kısa ömürlü iklim kirleticilerinin 2050 yılına kadar azaltılması, kümülatif ısı emiliminden kaynaklanan etkilerin azaltılmasına ve uzun vadeli Paris hedefleri doğrultusunda istikrarlı biçimde inişe geçen bir ısı grafiğinin ortaya çıkmasına yardımcı olabilir. .
Öte yandan, her ne kadar tüm G20 ülkeleri birlikte 2020 yılında Cancun iklim taahhütlerini gerçekleştirmek yolunda ilerliyor olsa da, bu taaahhütler Paris hedeflerine ulaşmak için yeterince iddialı bir başlangıç noktası oluşturmuyor (bkz. Cancun taahhütleri analizi eki). Her ne kadar 2020’ye çok az süre kalmış olsa da, G20 ülkeleri kısa dönemli azaltımlarla sonuçlanan uygulamaları hayata geçirebilir ve bir sonraki on yıl içerisinde daha fazla değişiklik yapılmasının önünü açabilir.
Bir diğer yardımcı etken ise yeni kömürlü termik santrallerin açılmaması ve -istihdam, yatırımcı karları ve şebeke istikrarı gibi konulara da dikkatle yaklaşarak- mevcut santrallerin hızlı ve kademeli olarak kapatılması. Dünyada toplam 1964 GW kurulu gücünde 6.683 aktif kömürlü termik santral olduğu tahmin ediliyor. Bu kömürlü termik santraller ömürlerini tamamlamadan kapatılmadığı ve Karbon Yakalama ve Gömme teknolojisiyle yenilenmediği takdirde, toplam 190 Gt karbon dioksit salacak.
2017 başlarında, inşaat halinde 273 GW ve planlama aşamasında 570 GW kömürlü termik santral kurulu gücü vardı. Bu yeni kömürlü termik santraller faaliyete geçtikleri takdirde yaklaşık toplam 150 gigaton karbondioksit emisyonuna sebep olabilir. Dünyadaki toplam kömüre dayalı enerji üretiminin yaklaşık %85’i on ülkede yapılıyor: Çin, Hindistan, Türkiye, Endonezya, Vietnam, Japonya, Mısır, Bangladeş, Pakistan ve Güney Kore Cumhuriyeti.
Rapor ormanlaştırma, orman yönetimi, bozuk topraklarının iyileştirilmesi ve topraktaki karbon oranının arttırılmasıyla atmosferik karbon dioksitin azaltılması seçeneğini de ele alıyor.
Aynı gün 1 Gigaton Koalisyonu tarafından yayımlanan yeni bir rapor, uluslararası camianın gelişmekte olan ülkelere iklim değişikliğine uyum ve emisyon azaltımı için vaat ettiği yılda 100 milyar ABD dolarlık desteği sağladığı takdirde, gelişmekte olan ülkelerde ortak destekli yenilenebilir enerji ve ve enerji verimliliği projelerinin 2020 yılına kadar 1,4 GtCO2e miktarında azaltım yapabileceklerini gösteriyor.
Norveç Dışişleri Bakanı Børge Brende: “Ortak destekli yenilenebilir enerji ve enerji verimliliği proje ve politikaları küresel karbonsuzlaşma için hayati önem taşıyor zira bunlar kritik bölgelerde kilit kaynaklar ve kolaylaştırıcı ortamlar sağlıyor. Yenilenebilir enerji ve enerji verimliliği sağlık ve istihdam gibi başka yararlar da sağladığı için, uluslararası camiaya gelişmekte olan ülkelerin iklim değişikliğiyle mücadelesi desteklemek için verdikleri fon sözünü yerine getirmeleri çağrısında bulunuyorum”, açıklamasında bulundu.
1 Gigaton Koalisyon’u UNEP ve Norveç Hükümeti tarafından desteklenmektedir.
Emissions Gap raporu, G20 Cancun taahhütleri analizi ve 1 Gigaton Koalisyon raporunu orijinal diliyle buradan indirebilirsiniz.
Kaynak: UNEP